Als kind verwonderde ik mij over de natuur; ik vond op avontuur gaan in het bos heerlijk, nam stukken mos en zwammen mee naar mijn kamer en onderzocht wanneer er schimmel op een snee brood verscheen. Ondanks dat ik op school prima mee kon komen, begreep ik vaak niet waarom we niet meer praktisch en creatief bezig konden zijn en weigerde ik genoegen te nemen met het antwoord ‘daarom’. Ik werd vaak eigenwijs genoemd, een dwarsligger. Als tiener en jongvolwassene worstelde ik met mijn unieke krachten van creëren en pionieren, ik voelde hiervoor weinig ruimte. In het schoolsysteem van repeteren verloor ik mijzelf in de verwachtingen van anderen en van mijzelf om het hoogst haalbare na te streven. Ditzelfde zie ik nu ook al gebeuren bij mijn jongens, dat raakt mij. Wat ik geleerd heb over mijn beste plek, is dat het de plek is waar ik in vrijheid en in mijn kracht kan leven, in verbinding met mijzelf, anderen en de natuur en daar zelf verantwoordelijkheid voor kan dragen. En dat is precies wat ik mijn eigen en alle andere kinderen ook gun, al tijdens de belangrijkste ontwikkelingsfase:  de schooltijd..